Dag 13

17 Nov

Na een onrustige nacht, moeten we toch verder. We staan 7 uur op en vertrekken helaas om 8 uur. Was liever in bed gebleven. Ik ga niet ontbijten, want een gebakken ei gaat vandaag zeker niet smaken en alle etensluchten uit de keuken stinken nu behoorlijk. Ik blijf even buiten in de frisse lucht staan, als je van frisse lucht kan spreken. Er komen ondertussen nog twee reisgenoten de hotelkamer uit die er niet al te vrolijk uitzien. Ook bij hen is de kermis langs geweest. Zo langzamerhand heeft de helft van onze reisgenoten hier min of meer last van gehad of nog last van. Mijn mannetje gelukkig nog niet. Hij is ondanks zijn gele shirt niet alleen wijs maar daarnaast ook met zijn andere gekleurde shirts kern gezond. Fingers cross!!!!
Het lijkt wel of we aan een estafetterace meedoen. Wanneer de ene weer beter is geven we het bacillenstokje gewoon weer door aan een ander.
Vandaag gaan we richting Jaipur. Jaipur is de hoofdstad van Radjastan. Het is er een wirwar van fascinerende bazaars, weelderige paleizen en historische bezienswaardigheden en wordt vaak de Pink city genoemd. Jaipur kreeg de bijnaam "roze stad" nadat de Maharadja Ram Singh de stad roze had laten verven in 1876 vanwege een bezoek van de prins van Wales. De roze kleur wordt geassocieerd met gastvrijheid.
De afstand is vandaag 210 kilometer en de reistijd ongeveer vijf uur. Ik hoop dat ze zich hierin stevig vergist en dat we over een uur op plaats van bestemming zijn, maar dat zal wel niet. Een beetje slapen is de enige manier om het gevoel te krijgen dat de reisduur korter is. Het hobbelen van de bus staat me behoorlijk tegen, maar we moeten verder. Ik neem even een plasticzak uit voorzorg mee, maar hoop deze niet te hoeven vullen.
De tijd gaat toch sneller dan ik dacht en rond een uur zijn we in Jaipur. Wat een stad. Vuil, hectiek, mooi, zijn wel de steekwoorden die deze stad typeert. We rijden richting hotel en onderweg zien we een oude man in zijn blootje op straat liggen. Hij verroert geen vin. Of hij wel of niet leeft is niet in te schatten, maar Jaipur raast letterlijk om hem heen zonder dat er iemand zich om hem bekommert. Heel bizar. Welkom in Jaipur!!!! Wanneer we een oude vuile straat in rijden, heb ik niet het idee dat hier ons hotel staat. Toch is het zo. Buiten de poort stinkt het en binnen de poort ziet het er prachtig uit. Wat een tegenstelling. Bij aankomst wil ik maar een ding......naar bed!!!!!! Gelukkig krijgen we als eerste de sleutel. Nu lekker onder de wol en een beetje herstellen. Simon gaat s' middags nog even op het station kijken, waar hij iets bijzonders tegenkomt. Een ongevallenkraan. Kom je bijna niet tegen. Even een kijkje van dichtbij nemen. Bij de kraan zit een Indiërtje op een bankje. Hij gaat hem even gezelschap houden. Het mannetje is degene die dit apparaat bestuurt en zit te wachten tot er een ongeval met de trein gebeurt, zodat hij kan uitrukken. Op de vraag hoe vaak dit gebeurd zegt het ongeluksmannetje (haha), dat dit hooguit een keer in de twee à drie maanden is. Dus even voor de duidelijkheid!!!! Zijn job is gewoon wachten tot er iets met een trein gebeurt, meer niet. Hè !!!!! En als er een treinongeval zou zijn dan had hij die het liefst op zondag want dan kreeg hij dubbel uitbetaalt..(haha slim mannetje. Heeft hij wel eens van herfstbladeren op het spoor gehoord???).
Vandaag slaan we het diner over en gaat het licht bij ons vroeg uit, hopende op een betere nacht. Gelukkig zijn we hier morgen nog een dag.