Dag 14

18 Nov

Wanneer we wakker worden kijken we even op de telefoon (onze wekker) hoe laat het is. KWART OVER NEGEN!!!!!! Hè zo laat? Onze andere reisgenoten zijn alweer vanaf 8 uur on tour. Dat is het leuke van deze reis niets moet en alles mag. Het is wel lekker dat we hier nog een dag extra hebben. Mijn nacht is iets rustiger verlopen dan die van gister en ik voel me al weer iets beter. Het ikbennognietbeterontbijt bestaat vandaag weer uit wat bananen en wat droge koekjes (Sonja Bakker kan hier niet tegenop). Ons ochtendprogramma bestaat uit wat rustig aan doen en even kijken wat we in Jaipur nog willen gaan zien. Op mijn lijstje staat de paleis van de wind en Simon heeft op de plattegrond een bookcorner gezien.
We pakken even een tuc-tucje. Het chauffeurtje vraagt of hij bij het paleis op ons moet wachten om ons nog ergens anders naar toe te brengen (pasminastore zeker!!!!!). Nee dankjewel!!!! Voordat we uitstappen geeft het drivertje ons nog een tip. We moeten oppassen voor vrouwen die je een plekje wijzen om een mooie foto te maken van de voorkant van het paleis. Zakkenrolsters!!!!!!! Aha, thanks mannetje.
Het paleis is in 1799 gebouwd door Maharaja Sawai Pratap Singh. Het is een smal gebouw, wat aan de voorkant bestaat uit veel kleine ramen. Deze ramen zorgden voor een koele wind voor de aanwezige vrouwen van de Maharadja. Dit paleis is gebouwd om de vrouwen de kans te geven naar het straatbeeld en de processies te kijken zonder zelf gezien te worden. We twijfelen nog of we naar binnen zullen gaan, of alleen een foto van de voorkant zullen maken. We gaan toch naar binnen. Bij de intree hebben een paar jonge Indische knapen al van afstand Simons kettinkje van de Gold Wing in het vizier. Ze lopen op hem af (nee hè gaan we weer). De ene beweert zo'n zelfde hangertje te hebben. Grapje zeker? Hij had hem dan wel in het zilver. Oooooooo...... En ook niet van een Gold Wing zeker????? Je blijft lachen met die mensen. We gaan verder met waarvoor we waren gekomen. Je hebt door de kleine raampjes een mooi uitzicht over de straat. Wat konden de vrouwen hier toen lekker gluren zeg. Hier weer lekker wat foto's gemaakt en op de foto gekomen (je raakt er aan gewent). Om de reportage kompleet te maken, gaan we toch nog even naar de voorkant voor een kiekje. We zijn gewaarschuwd!!!! En een gewaarschuwd mens telt voor twee (komt goed uit!!! We zijn met z'n tweeën). Het zijn niet de vrouwen die op ons afkomen maar de mannen die hier wat staan aan te dringen. Je kan vanaf de straatkant een mooie foto maken, dus hoef ik niet naar een andere plek. Als het ze het niet lukt om onze aandacht op deze manier te krijgen dan maar op een andere. Ze paaien mij met mooie sari's. Ik moet maar even komen kijken. Kijken kan altijd, maar maak meteen duidelijk dat ik NIETS ga kopen. Dat hoeft volgens dat slimme verkopertje ook niet. Jaja.......... Ik ga over stag en loop de shop binnen. Hij laat werkelijk prachtige sari's zien. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig hoe je zo'n sari omdoet, maar als ik dat ga vragen weet ik nu al wat het gevolg is. Voordat het slimme Indiërtje de lap stof om me heen drapeert, geef ik nog een keer duidelijk aan dat ik deze Niet ga kopen. No problem!!! Hij staat echt prachtig, en dat vindt ons verkopertje natuurlijk ook. Langzaam aan begint hij met het bekende verkooppraatje. Ja, ik had ook niet anders verwacht. Lieve ikweetniethoejeheet. We dragen in Nederland geen sari's!!!! Maar je kan er thuis toch iets anders van maken. Ja daag!! Het wordt nu tijd om verder te gaan. Op naar de bookcorner. We weten gelukkig hoe we er naar toe moeten lopen in deze hectiek. Bij een bookcorner moet je hier niet te veel van voorstellen. Het is geen De Slegte. Het zijn een paar kleine ruimtes die overladen zijn met boeken. Hoe kun je hier nu een boek vinden? Simon wil graag een boek over treinen in India. Niet z'n gekke vraag zou je zeggen, want hier in India zijn voldoende treinen en in Delhi is een treinen museum, dus dat zou moeten lukken. We doen een poging. Do you have trainbooks?
Ze kijken je aan of je iets onmogelijks vraagt en doen dan net of ze nadenken. Kijken niet eens naar de boeken in hun toco. Ja dat is natuurlijk ook onbegonnen werk. No, we don't have it. Nou ben ik wel nieuwsgierig hoe ze zo snel kunnen weten dat ze in deze ongeordende tent dit boek nou net niet hebben. Hebben ze misschien alle boeken op alfabetische volgorde in hun hoofd zitten? Want een computer hebben ze namelijk niet aangeraakt. Op naar de buren. Hier is het precies hetzelfde. We staken de zoektocht. Ik heb het wel weer een beetje gehad voor vandaag. Waren er een helft minder aan mensen op straat geweest dan had ik nog wel even verder willen kijken, maar wanneer je niet fit bent is deze hectiek wel weer even genoeg. We zitten te ver van het hotel af om dit te lopen en gaan op zoek naar een tuc-tucje. Ondertussen worden we aangesproken door een manneke die netjes vraagt of hij ons iets mag vragen. Nou dat doet ie al, en vragen staat vrij. Waarom willen de touristen niet met de Indische bevolking praten? Hè wat voor vraag is dat nou weer!!! Dat is juist wel leuk. We vragen wat hij precies bedoeld. Wanneer de Indiërs iets willen verkopen dan lopen wij gewoon door. Oooooo bedoel je dat. Simon legt uit dat de opdringerige verkoop niet uitnodigt voor het maken van een praatje, maar dat dit er eerder voor zorgt dat de touristen gewoon doorlopen. "But thats India". Ja daar zijn we ook achter gekomen. "Jullie willen toch zo nodig naar India", dus .......Zouden we dit gewoon moeten accepteren? Ja zo lust ik er nog wel een paar. Simon legt nog een keer uit dat wanneer we iets niet willen kopen ze niet moeten blijven aandringen, want No is No. But you are ritch. Ja dat zijn we voor Indische begrippen ook. O gooien we het nu over die boeg! Hij wil hierover verder discussiëren maar wij hebben geen zin meer om met hem verder te praten (haha). Hij had zelf wel antwoord kunnen geven op zijn eigen vraag.
We hebben weer een tuc-tuc'er gevonden die ons naar het hotel wil brengen. Hij moet nog wel even bij iemand anders navragen hoe hij moet rijden. Dat wordt nog wat. Het is een vrolijk drivertje die swingend achter het stuur zit en een pittige rijstijl heeft. Naarmate de rit vordert verandert dit en blijft hij op een gegeven moment staan. Hij gebaart ons dat we eruit moeten. Ja maar we zijn nog niet bij het hotel! Nee we moeten eruit. De reden ontgaat ons even. We stappen uit en we betalen hem minder dan het afgesproken bedrag. Daar is meneer ikhebergeenzinmeerin het niet mee eens. Das dan jammer. Had hij ons maar bij het hotel af moeten zetten. Simon wijst naar de straat waar we door moeten lopen naar ons hotel. Het is maar een klein stukje lopen, en de tuc-tuc had helemaal om moeten rijden, want hij mag deze straat niet inrijden. Dat kon ik me ook nog wel van onze busrit herinneren. Ooooooo dat was dus de reden. Hij moest te ver omrijden voor te weinig geld. We lopen het achteraf straatje door. Wanneer je je niet lekker voelt is dit niet een leuk straatje om doorheen te slenteren. Tentjes waar ze kippen de nek om draaien. Tentjes waar de vis op een tafel ligt waar allemaal vliegen omheen hangen, en om van de geur nog maar niet te spreken. Ook liggen hier weer grote hoeveelheden vuil op straat. Als je er goed naar kijkt is het ook wel weer een kleurrijk geheel. Maar het is niet iets waar je lang naar moet blijven kijken. Dat ze in deze straat een hotel neerzetten is voor mij een raadsel.
Ik ga nog even op bed liggen en Simon plant zich neer op de veranda met een boek. Onze medereizigers druppelen ook weer binnen en de belevenissen worden weer uitgewisseld. Ik heb het gevoel dat ik de kermis weer even in werking moet zetten om me beter te gaan voelen. En ja hoor dat lucht op. De geur van het eten staat me nog wel tegen maar heb nu al het gevoel dat dit snel de goede kant op gaat. Een fijne gedachte want we hebben nog een paar pitte reisdagen voor de boeg.