Dag 6

10 nov

Vandaag lekker tot 8 uur uitgeslapen. Heb je toch een beetje vakantiegevoel (haha).
We ontbijten even rustig en lopen dan het straatje door waaraan het hotel gevestigd is. Gister had ik daar een huisje gezien (als je van huisje mag spreken) met een dak van allemaal lege flessen. Het recyclen is hier begonnen. Leuk om hier even een foto van te maken, maar ja voordat ik die foto er van maak heb ik al weer 5 andere foto's geknipt. Ja mijn vingers zitten aan het toestel vastgeplakt ( beter dan aan de claxon ).
We nemen een tuc-tuc om het fort te bezoeken. Wat zijn die tuc-tucjes toch makkelijk. Voor een redelijk formaat toerist is het effe proppen, maar voor de Indiase miniatuurmensjes is het een prachtig vervoermiddel. Wanneer we bij het fort aankomen krijgen we een warm welkom. Hello my friends. Jaja..... Voor je het weet heb je hier heel veel vrienden. Het lijkt Facebook wel. Gidsen prijzen zichzelf aan om de historie van het ford met ons te delen en wij zo hun portemonnees kunnen vullen. We besluiten op eigen houtje het ford te ontdekken, en mochten we de behoefte hebben aan meer uitleg, dan lopen er genoeg van die mannetjes rond die wel wat willen verdienen. Je hoef dan maar even met je vingers te knippen.
Wanneer we eindje verder lopen komen we een paar medereisgenoten tegen waarvan 1 zich niet goed voelt. Hij gaat met de tuc-tuc terug. Wij nemen zijn maatje Wim (een zeer gezellig mannetje van70 jaar) mee met de bezichtiging van het ford. We slenteren verder. We passen ons tempo een beetje aan aan de oudere onderons.
In het ford zijn allemaal kleine winkeltjes gevestigd met o.a. mooie spreien, sieraden, prullaria enz. enz. Hier zijn de mensen wel actief bezig om hun spullen voor een touristenprijsje aan de man te brengen. Of heet dat hier afzetten?
We lopen door een straatje waar een grote groep mensen staat. We proberen de groep te passeren, maar dat gaat niet. De mensen houden ons tegen. Het blijkt dat ze bezig zijn met een film opname. Alweer een nieuwe James Bond film? Tussen de sets door mogen we toch heel snel passeren. Misschien ziet de regisseur wat voor talent er op straat loopt. We blijven een eindje verderop even staan om de acteur in actie te zien. Hij moet meerdere keren een stukje rennen voordat deze shot goed op beeld staat. De ontdekkingstocht gaat verder. We lopen langs een oude haveli waar een standhouder ons aanspreekt. Hij vraagt ons zoals ieder ander waar we vandaan komen. Hij wil graag de haveli die al vele generaties lang van zijn familie is aan ons te laten zien. We kijken even twijfelend. Hij haalt ons over door te zeggen dat we foto's mogen maken, geen souvenirs hoeven te kopen en voor de bezichtiging niets hoeven te betalen. Dat spreekt een Hollander wel aan. Hij vindt mond op mond reclame belangrijker dan geld. Huh?????? Eindelijk iemand die snapt hoe het werkt. We krijgen een rondleiding van de beste man en dat doet hij op een leuke manier. Zijn Engels is goed dus goed te volgen.
Hij laat ons een foto te zien van zijn over over over over grootvader. Ja da's duidelijk. Hij hoort bij de familie. Of hebben ze effe gephotoshopt? Zijn doel is om van de haveli een museum te maken maar daar heeft hij het geld niet voor. Hint hint. Deze zin loopt als een rode draad door de rondleiding. Ik vond het ook al gek dat geld niet belangrijk voor hem was. Aan het eind van het verhaal gaf hij ons de gelegenheid ALS WIJ DAT GRAAG ZOUDEN WILLEN om iets te kopen. Haha daar gaan we al. Ik ben niet een souvenirs type maar had al iets op het oog om te kopen voor zijn gedane moeite. De prijs is 500 roepies (7euro 50). Geen geld voor Nederlandse begrippen, maar ik denk nu op z'n Indiaas, dus te duur. Handelen dus!! Ik krijg het healty egg voor 250 roepies, maar wel met de mededeling dat hij hier niet blij mee is en dat hij wel respect voor ons heeft maar wij niet voor hem. Ja daaaag. Ik denk als je zo gaat beginnen kan je de mond op mond reclame wel schudden vriend! Of is hij nu niet meer een vriend. Kan ik hem nu al weer uit mijn Facebook schrappen (haha). Tijd voor een andere bezichtiging. We gaan historie snuiven in het paleis van de maharadja. Via de audiotoer krijgen we een indruk van het wel en wee inclusief de love stories binnen deze muren. De inwendige mens begint geluiden te produceren dus tijd voor de lunch.. Een tosti zorgt dat we de dag verder kunnen.
We gaan met de tuc-tuc weer terug naar het hotel, want om half vier gaan we richting de woestijn. Nog even tijd om uit te rusten.
Aangekomen bij het excursiepunt, krijgt ieder een vervoermiddel toebedeeld. De dromedaris. We gaan naar de zandtoppen om een mooie zonsondergang te spotten. Een giga touristentrekpleister waar vele nationaliteiten op afkomen, maar het heeft wel een leuk, relaxte en toch een rustig sfeertje. Effe weg uit de hectiek. Tijdens de rit loopt er een opdringerig frisdrankventertje mee. Simon raakt met hem in gesprek. Al snel blijkt dat zijn love live niet veel is. Hij is al acht jaar getrouwd met een vrouw die door zijn ouders is uitgezocht. Deze vrouw vindt hij maar niets en is op zoek naar een leukere vrouw. Als hij die vindt loost hij die andere.??? Kan scheiden hier zomaar. No problem. Als hij bij de vrouwen net zo opdringerig is als bij ons dan kan hij volgens mij een nieuwe vrouw wel op zijn buik schrijven. Ook heeft hij net zo als iedere Indiër een vriend in Nederland (Amsterdam zeker???). Hij weet niet wat voor werk die vriend heeft, maar hij weet wel dat hij geld van de regering krijgt. Geen werk dus. Het regeringsstelsel in Nederland is voor hem onbegrijpelijk. Maar dat geldt ook voor ons( haha). De zonsondergang is prachtig. Wat romantisch.
We hobbelen weer terug naar de bus. Als we de reistijd uitrekenen zijn we nog mooi op tijd voor het diner. Het wordt morgen weer een travelday, dus na het diner vroeg onder de wol.