Dag 11

15 nov

Lang leve de vrijheid. Half tien gaan we weer op verkenningstocht uit. Het lijken wel tropentijden. We hebben wat traveltips van onze medereisgenoten gekregen en kijken of we die gaan opvolgen. We pakken een andere route richting de stad en blijven bij een etalage staan waar weer een tijgerdolk ligt te pronken. Poging twee. Simon gaat naar binnen en vraagt wat hij moet kosten. Het Indiërtje kan hier geen antwoord op geven want deze winkel is niet van hem maar van his uncle (neefje is oproephulp?). Hij gebaart dat we even mee moeten lopen richting het meer om zijn uncle te zoeken. Meneer uncle komt net uit het water. Is effe wezen zwemmen of heeft zich effe gewassen. Hij slaat een handdoek om zijn middel (staat wel even netter dan alleen een zwembroek). Zijn neefje brabbelt in het kort wat we willen en samen gaan ze met Simon naar een dicht bijzijnde ruimte om te onderhandelen. Het heeft wel wat om in zo'n cassual outfitje met de klant te onderhandelen. Moeten wij ook eens gaan doen. Ik blijf buiten staan en hoor veel "NoNo". Ik heb er een hard hoofd in. Een paar minuten later komt Simon buiten met een in kranten gewikkeld en goed vast getapet pakketje onder zijn arm naar buiten. Bingo!!! Hij heeft er wel iets meer voor betaalt dan wat hij in gedachte had maar dat mag geen naam hebben.. Ben benieuwd of we aan het eind van de reis hiermee door de douane komen.
Tijdens ons loopje komen we in gesprek met een jonge knaap die half tegen zijn auto leunt. We grappen you have a niche car. Natuurlijk heeft hij dat. Het is een Suzuki Swift. Het blijkt dat er in India een Suzukifabriek staat. Wanneer je Murate boven het merkje achter op de auto ziet staan dan is dit een product van deze fabriek . Vandaar dat er zo veel Indiërs in een Suzuki rijden. We babbelen nog even verder. Hij is woonachtig in een huis aan het meer. Nu wil de governement de woningen aan het meer die gebouwd zijn in 1996 met de grond gelijk maken. Dus ook zijn woning. De reden hiervoor weet hij niet eens. Simon vraagt of er dan een ander onderkomen wordt geregeld of dat er een financiële tegemoetkoming is. Het enige dat ze krijgen is een zoekhetmaaruit regeling. Dat is toch bizar. Dit zou in Nederland niet gebeuren. Aan het eind van ons gesprek wil hij ons nog even naar zijn winkel lokken. Ja hier geen praatjes voor niks hoor.
Ons doel is om nog met de kabelbaan de berg op te gaan. Locals wijzen ons de weg en zeggen dat het niet ver is. Zo'n anderhalve kilometer ongeveer. Simon zit aan een tuc-tucje te denken maar ik vindt dat we eindje wel te voet kunnen doen. Die anderhalve kilometer was wel een heeeeeeeeeeeele lange anderhalve kilometer. Wat kunnen die Indiërs toch slecht afstand schatten zeg. Hadden we nu toch maar een tuc-tuc genomen (haha). Op weg naar de cablecar wil een indiaase familie die volgens mij in eigen land op vakantie is met ons op de foto. Zover hadden we het tot nu toe nog niet geschopt. Het bleef tot nu toe nog steeds bij handen schudden. We zijn gepromoveerd!!!!!
Bij de kassa van de cablecar zijn er twee mogelijkheden. Of we kunnen een uur wachten of we betalen wat extra roepies en kunnen binnen enkele minuten naar boven. Die keus is niet zo moeilijk. Tijdens het wachten voor het tripje naar boven zijn wij weer het enige marsmannetje en vrouwtje. Dat wordt weer handen schudden. Nu weet ik ook hoe Beatrix zich soms moet voelen. Ik het met haar te doen (haha). Boven op de berg hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Het is een beetje heiig maar je hebt toch nog wel ver zicht. Ook staat hier een klein tempeltje. Dat zoveel mensen de berg hiervoor opgaan. Er zijn toch genoeg tempels en die zijn nog mooier ook! Een deel van deze berglocals lijken even te vergeten waarvoor ze hier zijn. Ze willen maar een ding met die Hollanders op de foto. Ik krijg een klein kind in mijn arm geduwd en voor ik mijn beste gezicht op kan zetten wordt er al geflitst. Het lijkt wel een haastklus. Maar ja moeders wil nog en oma en neefjes en nichtjes. Maar wat zijn die mensjes toch klein. Ze komen bij mij tot kin hoogte en bij Simon iets hoger dan de middel. Ja dat wekt wel een foto op of zou het mijn korte haar? Ik heb hier in India nog geen enkele vrouw met kort haar gezien. Als deze beroemdheid aanhoudt ga ik roepies vragen voor het foto maken.
De terugweg nemen we toch een tuc-tuc. Het mannetje is niet blij met ons, want hij moet een route rijden dat op dit moment vast staat met verkeer. File!!!!! Toch neemt hij ons verzoek aan. Inderdaad halverwege staat we stil. Na wat twijfel keert hij om en probeert hij een sluiproute, maar tevergeefs. Hij mag daar niet langs. Toch maar weer terug en staan we weer achter in de rij. Tijdens het wachten vraagt hij ons wat muziek willen. Achter in de tuc-tuc heeft hij twee grote wooferspeakers geplaatst waar een aardig stukje boomboom geluid uit komt. Dit is een zeer moderne tuc-tuc. Wij hadden wat andere muziek in gedachten (Frans Bauer?) Tijdens het wachten is er even gelegenheid voor een babbeltje. Het tuc-tucertje is 27 jaar. Het is een goeduitziend mannetje en hij wordt vader. Hij vraagt of wij ook een leuke meisjesnaam weten. Natuurlijk!!! RINA!!!!!!! Nee ......de naam moest met een V beginnen. Zeg dat dan eerder. We zaten al eens te denken. Hij wordt vader en weet al dat het een meisje wordt? Zeker een pretecho gehad!!! Nee......het meisje is 10 dagen geleden geboren. Heeft het kind dan nog geen naam? Bij de hindoes is het gebruikelijk dat na de elfde dag van geboorte, het kind een naam krijgt onder het genot van een feestje. Zelf vond hij Veronica wel een mooie naam. Als je het al een naam weet waarom vraag je het dan! Simon vraagt hoe groot gezin hij wil hebben? Hij zit aan twee te denken. Hindoe gezinnen zijn hier niet zo groot in vergelijking met moslimgezinnen. De tuc-tuc waarin we rijden is van hemzelf. Zo' n driewielertje kost hier algauw 130,000 roepies. Omgerekend 2000 euro. Dit geld had hij allemaal bij de bank geleend (ING?). Het lange wachten in de file gaat hem geld kosten en hij wordt wat onrustig. Simon tipt uit de grap dat hij er beter om de file heen kan rijden. Hij geeft gas en voegt het woord bij de daad. Het was maar een grapje!!! Wanneer er tegemoetkomend verkeer aankomt, steekt hij zijn tuc-tuc half in de verkeersrij. De rest van de route is het ook echt een coureurtje. Mensjes, brommers, andere voorwerpen worden op een haar na niet geraakt, en wij moeten ons stevig vasthouden om in de bochten niet naar buiten geslingerd te worden. In het centrum van de stad geven wij hem even een seintje dat hij ons hier uit mag laten. Hij is blij, maar wij ook. Die meters schelen hem weer. We lopen naar ons hotel om ons op te frissen, want we gaan vanavond met onze groep lekker uit eten.