Dag 10

14 nov

Vandaag wordt een relaxdag. We blijven twee dagen in Udaipur. Wat een luxe. Lekker uitslapen, rustig ontbijten, zelf je dag indelen. Kortom heerlijk. We hebben besloten om deze twee dagen geen paleis of tempel te bezoeken want die komen er nog genoeg de rest van de vakantie. We slenteren richting oude stad. Vanaf de loopbrug over het meer zien we bij de gate vrouwen die bezig zijn om een behoorlijke hoeveelheid was weg te werken. Tijd voor wat foto's. De was wordt met een zeepblok ingezeept, daarna met een houten plank beslagen (reden hiervoor ontgaat ons) en uitgespoeld in het niet al te frisse water van het meer. En schoon is de was???? Nu besef ik hoe blij ik ben met mijn Miele. Er is geen betere (haha).
We lopen dezelfde route als gisteravond. We worden nageroepen door een Indiase jongen. " how was your trip in Egypt". Simon heeft een t-shirt aan die hij in Egypte heeft gekocht. Op het shirt staat de tekst "Dive now work later". Voor deze jongen was deze tekst voldoende om te weten dat we in Egypte zijn geweest. Gek idee dat in India je deze vraag wordt gesteld.
De stad ziet er overdag toch anders uit dan s'avonds. Wederom staan er weer een zee aan mensen bij de tempel. Na gisteravond weten we wat we wel en niet moeten doen.
Bij een van de vele winkeltjes in de straat heeft Simon een tijgerdolk gezien. Vanuit elk vakantieland waar het mogelijk is probeert hij een kris of iets dergelijks mee te nemen. Deze tijgerdolk is van zilver en ziet er mooi uit. Dat wordt afdingen dus, want de prijs is hier natuurlijk altijd veeeeel te hoog (haha). Het is een zware onderhandeling zonder resultaat. Tijdens het weglopen komt de eigenaar zelfs niet achter ons aan om toch de verkoop door te laten gaan. We staan dus echt op de bodem van zijn prijs, maar er komen vast nog meer kansen.
Aan het begin van de middag gaan we even terug naar het hotel. De vermoeidheid slaat een beetje toe. We gaan effe een tuc-tucje doen (haha). Na even de ogen dicht te hebben gedaan is de batterij weer opgeladen.
We gaan richting treinstation. Jaja dat hoort bij ons reispakket. We vragen aan een tuc-tuc'ertje of die ons wil brengen. De bestuurder vraagt waar onze bagage is, want je gaat niet naar het station zonder bagage. Maar wij wel. We vragen hem ook meteen voor de terugreis. Dat wordt even onderhandelen. Na de deal word hem pas duidelijk dat het niet een ritje wordt van effe brengen, effe wachten en daarna weer terug. Neeee.....we willen daar even twee uurtjes blijven. Two hours??? Zegt hij vol verbazing. Je ziet hem denken " wat is er nu twee uur lang op het station te zien". Twijfelachtig kijkt hij ons aan.Twee uurtjes wachten is voor hem lang, want twee uurtjes wachten betekent twee uur geen klanten. Volgens ons betalen we hem voor deze rit voor Indiase begrippen rijkelijk (hij zal daar vast anders over denken).
Op het station is het een en al bedrijvigheid. Je kan hier zo een paar uurtjes vermaken door alleen maar naar het kleurrijk gebeuren te kijken. Simon gaat richting de treinen en ik blijf op het perron hangen en heb het gevoel dat ik hier een belangrijk en bekend iemand ben voor de reizigers. Thuis zal dat gevoel wel weer anders zijn (haha). Af en toe komt er iemand naar me toe om even de hand te schudden. Ook bedelaars (jong en oud). Die komen niet om de hand te schudden, maar die hebben een ander gebaar met de hand.
Op het station staat een trein die al vol zit met passagiers. Simon vraagt aan een man die een beetje op een conducteur lijkt wanneer de trein vertrekt. Dat blijkt pas over vier uur te zijn. Vier uur??? Deze mensen zijn zeker bang dat ze trein gaan missen. Tsss......... Wat een bedrijvigheid op zo'n station. Op de afgesproken tijd zijn we weer bij ons tuc-tucertje en rijden weer richting hotel. Wanneer hij ons afzet bij de loopbrug vraagt hij ons of we nog even mee willen naar een familielid die een pasminastore heeft. Nee dank je.
We hebben een ander doel. Ik heb een leuke winterjas (volgens Indiase begrippen) gezien en wil even kijken of het wat is. In het winkeltje aangekomen pas ik de zwart getailleerd jas gemaakt van een wollen stof. Hij is te krap. Mocht ik besluiten om deze jas te kopen dan heeft het kleermakersmannetje nog een avond, nacht en een volle dag om nog een op maat te maken. Het is niet een dikke jas, maar volgens zeggen wel een warme. Kent hij onze Hollandse vrieskou nog niet. Die houdt je met deze jas niet buiten de deur. We proberen de kleermaker duidelijk te maken dat de voering gewatteerd moet zijn en denken dat onze boodschap overgekomen is, maar wat hij ons laat zien lijkt er bij langena niet op. Ik ben wel nieuwsgierig naar de prijs. De vraagprijs is zodanig dat we niet verder hoeven te praten. Voor die prijs kan ik in Nederland ook een jas kopen die wel vrieskouprofe is. We besluiten om te gaan. Het kleermakertje was niet in de mood om te onderhandelen. Had zeker geen zin om overuren te maken achter zijn naaimachine.
Het is tijd voor een opfrisbeurtje. Wat staat er vanavond op het menu? Op ons infoblaadje staan een paar restauranttips, maar in welke straat we daarvoor moeten zijn is nog even uitzoeken. We komen een miniatuurmannetje tegen die ons in het Nederlands vraagt hoe het gaat. Nu doen wel meer Indiërs dat, maar deze sprak net effe wat meer Nederlands. Hij was drie maanden in Nederland geweest (Amsterdam ????). Nee hij was in Groningen geweest. Hij heeft daar een tentoonstelling gehad van zijn casmier kleedjes. Aan het eind van het gesprek vragen we hem of hij ook een goed eettentje weet die een beetje rekening houd met het darmstelsel van de Nederlandse touristen.
Hij brengt ons naar een on the roof tentje van zijn neef. Volgens mij is India one big family. Bijna alle restaurants in deze plaats zijn on the roof. Zo heb je wel een prachtig uitzicht over het meer tijdens je diner. Romantisch !!!!!!!! Het was een goed advies van het half Hollands half Indiaas mannetje, want we hebben lekker gegeten. Goede gedaan neefje.