Japan

Dag 17

Na het nuttigen van het ontbijt gaan we richting lobby. Het is nu tien minuten over acht. De koffer zijn hopelijk al richting Tokio, maar dat is altijd maar afwachten. We gaan vandaag naar het eindstation van onze reis, Tokyo voor de laatste drie dagen. Via de metro (gelukkig zonder koffers in die drukte) reizen we naar het treinstation om daar verder te gaan met de shinkansen.
De buitentemperatuur is vandaag goed. Gisteren begon het al wat frisser te worden, en ik loop nog in mijn korte broek. Ik hoop dat ik het warm kan houden. In die ikbenalweg koffer zit de lange broek. Heb ik weer niet slim gedaan......
Tijdens het boeken van deze reis hadden we de keus om met de trein of de bus richting Tokyo te gaan. Het verschil is dat je de afstand van 513 km in 2 uur en 18 minuten doet of dat je een hele dag onder de pannen bent. Een geluk voor Ben dat iedereen voor de trein gekozen heeft, dan mag hij ook mee.
De shinkansen heeft een maximale snelheid van 320 km per uur. Voor vertrek check ik nog even mijn haargrens. Ben benieuwd of die aan het eind van de treinreis nog op dezelfde plek zit.
De reis verloopt rustig. Je merkt niet eens dat die shinkansen zo snel gaat. De tip van de dag was dat rond de klok van 11 uur je de Fujiyama (de hoogste berg van Japan) misschien kon zien. Het is bewolkt weer, dus ik denk dat dat hem niet gaat worden. Fuij is foetsie.
Bij aankomst in het hotel, staan de koffers in de hal. De koffer van Simon zie ik al staan maar mijn blauwe backpack koffer heb ik nog niet gespot. Gelukkig rollen er steeds wat meer koffers binnen. Zo te zien zijn ze nog niet zo lang gearriveerd. Daar istiedan........pfff. We hebben eerder meegemaakt dat een koffer niet op de plaats van bestemming was aangekomen, dus altijd weer even spannend momentje wanneer de koffer niet met je meereist.
Rond drie uur kunnen we pas in de kamer en dat duurt nog even. Ben stelt een stadstour voor, door de big city. Simon heeft een andere bestemming, en ik ga met het clubje mee. In Tokio is het iets drukker dan wat we de laatste weken gewend zijn, maar wat wil je ook met een stad die twee keer zo groot is als Nederland en een inwoners aantal heeft van 13,62 miljoen. Voor vertrek neem ik nog even een plattegrondje van de omgeving mee. Je weet maar nooit.
Er is weer voldoende in deze wervelende stad te zien en de tegenstellingen zijn hier groot. De rustige wijken, waar winkels zijn waar je alleen maar voor de etalage wil kijken en niet eens de winkel in durf, omdat meneer de bewaker voor de deur staat. En de wat drukkere wijken in zowel mens als geluid. Hier zijn winkeltjes waar je van alles kan kopen. Je kan het zo gek niet bedenken en het is er. Er is hier weer voldoende te fotograferen.
Ik houd mijn clubgenoten wel een beetje in de gaten, want in deze drukte ben je iemand zomaar kwijt. Ik ben foto's aan het maken van het straatbeeld en als ik opkijk is mijn cluppie weg. Zo snel ik het schrijf zo snel was ik ze ook kwijt, terwijl ik voor mijn gevoel niet ver van ze af was. Gelukkig lopen nog twee reisgenoten achter me. Die kijken net zo verbaasd als ik. In de club loopt een lang persoon die een roze shirt aan heeft, dat moet toch wel opvallen, toch......maar helaas. We besluiten met z'n drieën door te lopen en kijken of we ze toch nog ergens tegen het lijf. We hebben het gevoel dat we niet verder hoeven te lopen. We zien heeeel veeeel mensen, maar niet diegene die we zoeken. We lopen maar weer terug en besluiten om de terugreis maar in te zetten. Meestal bereiden we ons wel goed voor wat betreft adres van hotel, kaart van de buurt, metrokaart, maar het was vanaf het hotel al follow the leader toch.........Gelukkig had ik de kaart van de buurt van het hotel en de andere reisgenoten de metrokaart. Maar hoe werkt hier de metro. Dat is weer even een dingetje, maar drie weten meer dan twee of één. We gaan richting metro en het blijkt al snel dat we via dit metrostation niet bij het hotel komen, maar welke dan wel. Op het kaartje staat een web van metrolijnen, dus uitkiezen maar. We gaan weer richting boven de grond, en kijken of we ook een ander metrostation kunnen vinden. Terwijl we om ons heen kijken, zien we daar opeens onze cluppie over het zebrapad lopen. Gelukkig.........Wij op een draf er achteraan en sluiten weer naadloos bij de groep aan, alsof er niets gebeurd is. We waren wel nieuwsgierig of ze ons ook hadden gemist. Iemand zei " ze zijn er weer". Volgende keer iets geruislozer ontsnappen haha.
We hebben al even aan Tokyo kunnen snuiven en dat gaan we morgen nog eens even dunnetjes overdoen.
Onze hoterkamer(tje)s zijn gereed. Voor het diner gaan we richting de thai. Uit een betrouwbare bron is er ook een goede pizzaboer in de buurt, maar daar is het altijd druk, en ik begrijp uit de geluiden die gonzen dat meerdere van ons daar wel oren naar hebben. Onze smaak papillen staan al bijna weer in Europese stand.

Voor nu tot morgen