Japan
Door: Rina
27 September 2016 | Japan, Nagasaki
Dag 4
Weer een nieuwe dag met nieuwe kansen. Voor ons vertrek rond de klok van negen uur gaan we nog even een ontbijtje scoren. Het wordt een lekkere donut met chocolade en een heerlijk kopje thee bij de concurrent van Starbucks die zich ook in Japan heeft genesteld.
Ons ochtendprogramma bestaat uit het bezoeken van het vredespark en het atoombom museum. We pakken de tram die voor ons hotel stopt. Voordat we instappen krijgen we nog een paar nuttige mededelingen. In de tram stap je niet voor in zoals wij gewend zijn in de bus, maar stappen we achterin. Daar staat een wisselapparaatje waar je gebruik van kan maken mocht je geen gepast geld bij je hebben. Bij het uitstappen aan de voorkant betaal je het ritje.
Het is nog niet zo druk in de tram en ik heb een zitplaats kunnen bemachtigen. Bij de volgende tramhaltes wordt het al drukker. Als ik zie dat er een oud mannetje de tram binnen stapt sta ik mijn zitplaats aan hem af. Hij lacht en knikt mij vriendelijk toe. Elke keer als ik naar hem kijk blijft hij maar lachen en knikken. Heb ik sjans met een oud Japans mannetje? Hij is niet alleen want ook zijn vrouw stapt nog de tram in terwijl er al een paar personen haar voor zijn gegaan. Zijn vrouw neemt naast hem plaats. Dat past ook makkelijk twee Japannertjes op de plaats van 1 hollander. Nou moet ik er wel bijzeggen dat ik een ruim plekje had. Mijn Japans is niet zo goed, maar ik kon aan zijn gebaar wel zien dat hij zijn vrouw op de hoogte stelde van mijn goede daad. Ook zij begon naar mij te lachen en vriendelijk knikken. Mijn dag is goed begonnen....... Op het punt waar wij uitstappen stap het stelletje ook uit. Ze blijven maar naar mij lachen en knikken. Wat kan je iemand al met weinig blij maken.
We lopen richting het park. Het park werd aangelegd ter herinnering aan de verwoesting van de stad door de atoombom van 9 augustus 1945 aan het eind van de tweede wereldoorlog. Bij de ingang krijgen we van Ben (onze reisleider) nog wat info over de oorlog in Japan. We staan als groep midden in de zon die ons zolangzamerhand doet smelten. Ik voel dat er op mijn shirt weinig droge plekken meer zitten. Een groepsgenoot vroeg of het misschien verstandiger was om even de schaduw op te zoeken. Zogezegd zo gedaan.
Wat me bij de Japanners altijd opvalt is dat ze zichzelf graag op de foto zetten. Kijk maar naar de selfiesticks die je rond ziet zweven. Er staat een groep te poseren om zich op de gevoelige plaat te zetten. Na deze actie wil de groep ook nog even met Jan en mij op de foto. Nu hoef ikzelf niet zo nodig op de kiek, maar ik offer mij op. Deze foto komt toch niet in Europa terecht. Wij Hollanders zeggen om een glimlach te faken voor de foto cheeeeeessssee. Hun zeggen gpiugiyguvuchxxgxgxugvvytcytcuvivhivivicxfghllkgdasdghjjkkhfdss of zoiets. Wel lachen hoor.
Terwijl we richting museum lopen zie ik mijn Japans tram mannetje weer. Hij hangt hier ook de toerist uit. Hij blijft lachen en knikken tegen mij. Hij zegt volgens mij ook nog iets liefs tegen mij, maar helaas kan ik het niet verstaan. Wat ik ook doe, volgens mij kan ik bij hem niets meer fout doen.
Simon gaat het museum in en ik blijf buiten en pak even een bankje onder een boom in het park. Even mensjes kijken. Ik begreep van Ben dat er in Hiroshima ook nog een mogelijkheid is om museum te bezoeken die wat uitgebreidere info geeft over de oorlog dan in dit museum. Soms moet je keuzes maken.
In zowel in het park als het museum is mij opgevallen dat er veel gekleurde slierten hangen. Deze slierten zijn gemaakt van gevouwen kraanvogels. Achter deze slierten zit het volgende verhaal: Door de oorlog was een meisje van twee jaar gewond geraakt door de atoombom die op Hiroshima viel. Toen zij 11 jaar was werd bij haar leukemie geconstateerd, een gevolg van de straling van de atoombom. Volgens een oude legende in Japan mag je een wens doen als je duizend kraanvogels van papier hebt gevouwen. Er gaan twee verhalen de ronde dat zij zelf in het ziekenhuis 1000 kraanvogels heeft gevouwen en dat zij 644 kraanvogels heeft gevouwen voor haar dood en dat vrienden van haar de resterende vogels hebben gevouwen en die samen met haar hebben begraven.Tot op de dag van vandaag nemen bezoeker aan het atoombommuseum kraanvogels mee. Een Nederlandse artiest heeft een slinger van tien meter aan kraanvogels gedoneerd aan dit museum.
Het is lunchtijd. Wij duiken een leuk supermarktje in. Niet een gewone, maar een supermarkt zonder super. Je kon er alleen voedsel kopen. Alles was zonder verpakking te kopen. Je kon o.a. los saté, vis, vlees en brood kopen. Bij het kopen van onze maagvulling mochten wij van de lieve verkoopster even plaats nemen op de plastic tuinstoelen om dit even te nuttigen.
Ons volgende doel was een tempel. Simon en ik waren er nog niet over uit of wij deze wilde bekijken. Bij het aanzien van de vele treden die we moesten trotseren voor we bij de tempel waren en de warmte, hebben we maar besloten om niet mee te gaan. Er zullen nog veel tempels volgen. We hebben degene die deze toch wilde bezichtigen veel succes gewenst en dat we hun wel weer (verhit en bezweet) opwachten.
Al dwalend door de stad roept Ben: Bruidspaar......... Dan zijn we er weer als de kippen bij. Er wordt wel veel getrouwd in de periode dat wij in Japan zijn. Hebben ze misschien op ons gewacht? Wanneer we het paar zien willen we allemaal weer een reportage maken. We worden tegengehouden. De bruid staat nog in haar onderjurk zo blijkt. Dit ziet er al mooi uit en het lijkt helemaal niet op een onderjurk. Als de moeder ( ik denk dat het moeders is) haar de kimono aantrekt, die er overigens prachtig uitziet, mogen de paparazzi weer aan de slag. Als je ziet wat de bruid allemaal aan heeft dan zou je toch zeggen dat het bewegen niet meer zo soepeltjes gaat. Dit is ook de reden dat de bruid buiten wordt aangekleed. Als ik me bedenk dat ik mijn t-shirtje en mijn korte broek al peentjes zweet, dan mag zij zeker oververhit zijn.
Ook hier wordt het koning aap clubje meegenomen in de bruidsreportage. Ik denk dat door ons toedoen de fotografen wel meer opdrachten binnen slepen. We gaan verder. Veel geluk bruidspaar.
De warmte en de lange tijd dat we al op de been zijn zorgt ervoor dat we beginnen te slenteren en weinig info meer opnemen. Ben wil ons nog èèn ding laten zien, maar dan moeten we nog wel een heuvel op. Wij en nog een paar reisgenoten haken af. We gaan richting hotel om ons even lekker opfrissen en te bedenken waar we gaan dineren. Het is tenslotte ook vakantie....
We zijn eruit het wordt vanavond de Chinees. Als we het restaurant binnen lopen zijn we niet de enige van onze groep die hetzelfde idee hebben. We zijn bij hun aan tafel geschoven. Het was zeker gezellig.
Weer een lange dag achter de rug, maar de tijd gaat snel. Morgen is een dag die we zelf in kunnen vullen. Ik weet al wat we gaan doen. Het begint met een t.....
Oant moarn
Weer een nieuwe dag met nieuwe kansen. Voor ons vertrek rond de klok van negen uur gaan we nog even een ontbijtje scoren. Het wordt een lekkere donut met chocolade en een heerlijk kopje thee bij de concurrent van Starbucks die zich ook in Japan heeft genesteld.
Ons ochtendprogramma bestaat uit het bezoeken van het vredespark en het atoombom museum. We pakken de tram die voor ons hotel stopt. Voordat we instappen krijgen we nog een paar nuttige mededelingen. In de tram stap je niet voor in zoals wij gewend zijn in de bus, maar stappen we achterin. Daar staat een wisselapparaatje waar je gebruik van kan maken mocht je geen gepast geld bij je hebben. Bij het uitstappen aan de voorkant betaal je het ritje.
Het is nog niet zo druk in de tram en ik heb een zitplaats kunnen bemachtigen. Bij de volgende tramhaltes wordt het al drukker. Als ik zie dat er een oud mannetje de tram binnen stapt sta ik mijn zitplaats aan hem af. Hij lacht en knikt mij vriendelijk toe. Elke keer als ik naar hem kijk blijft hij maar lachen en knikken. Heb ik sjans met een oud Japans mannetje? Hij is niet alleen want ook zijn vrouw stapt nog de tram in terwijl er al een paar personen haar voor zijn gegaan. Zijn vrouw neemt naast hem plaats. Dat past ook makkelijk twee Japannertjes op de plaats van 1 hollander. Nou moet ik er wel bijzeggen dat ik een ruim plekje had. Mijn Japans is niet zo goed, maar ik kon aan zijn gebaar wel zien dat hij zijn vrouw op de hoogte stelde van mijn goede daad. Ook zij begon naar mij te lachen en vriendelijk knikken. Mijn dag is goed begonnen....... Op het punt waar wij uitstappen stap het stelletje ook uit. Ze blijven maar naar mij lachen en knikken. Wat kan je iemand al met weinig blij maken.
We lopen richting het park. Het park werd aangelegd ter herinnering aan de verwoesting van de stad door de atoombom van 9 augustus 1945 aan het eind van de tweede wereldoorlog. Bij de ingang krijgen we van Ben (onze reisleider) nog wat info over de oorlog in Japan. We staan als groep midden in de zon die ons zolangzamerhand doet smelten. Ik voel dat er op mijn shirt weinig droge plekken meer zitten. Een groepsgenoot vroeg of het misschien verstandiger was om even de schaduw op te zoeken. Zogezegd zo gedaan.
Wat me bij de Japanners altijd opvalt is dat ze zichzelf graag op de foto zetten. Kijk maar naar de selfiesticks die je rond ziet zweven. Er staat een groep te poseren om zich op de gevoelige plaat te zetten. Na deze actie wil de groep ook nog even met Jan en mij op de foto. Nu hoef ikzelf niet zo nodig op de kiek, maar ik offer mij op. Deze foto komt toch niet in Europa terecht. Wij Hollanders zeggen om een glimlach te faken voor de foto cheeeeeessssee. Hun zeggen gpiugiyguvuchxxgxgxugvvytcytcuvivhivivicxfghllkgdasdghjjkkhfdss of zoiets. Wel lachen hoor.
Terwijl we richting museum lopen zie ik mijn Japans tram mannetje weer. Hij hangt hier ook de toerist uit. Hij blijft lachen en knikken tegen mij. Hij zegt volgens mij ook nog iets liefs tegen mij, maar helaas kan ik het niet verstaan. Wat ik ook doe, volgens mij kan ik bij hem niets meer fout doen.
Simon gaat het museum in en ik blijf buiten en pak even een bankje onder een boom in het park. Even mensjes kijken. Ik begreep van Ben dat er in Hiroshima ook nog een mogelijkheid is om museum te bezoeken die wat uitgebreidere info geeft over de oorlog dan in dit museum. Soms moet je keuzes maken.
In zowel in het park als het museum is mij opgevallen dat er veel gekleurde slierten hangen. Deze slierten zijn gemaakt van gevouwen kraanvogels. Achter deze slierten zit het volgende verhaal: Door de oorlog was een meisje van twee jaar gewond geraakt door de atoombom die op Hiroshima viel. Toen zij 11 jaar was werd bij haar leukemie geconstateerd, een gevolg van de straling van de atoombom. Volgens een oude legende in Japan mag je een wens doen als je duizend kraanvogels van papier hebt gevouwen. Er gaan twee verhalen de ronde dat zij zelf in het ziekenhuis 1000 kraanvogels heeft gevouwen en dat zij 644 kraanvogels heeft gevouwen voor haar dood en dat vrienden van haar de resterende vogels hebben gevouwen en die samen met haar hebben begraven.Tot op de dag van vandaag nemen bezoeker aan het atoombommuseum kraanvogels mee. Een Nederlandse artiest heeft een slinger van tien meter aan kraanvogels gedoneerd aan dit museum.
Het is lunchtijd. Wij duiken een leuk supermarktje in. Niet een gewone, maar een supermarkt zonder super. Je kon er alleen voedsel kopen. Alles was zonder verpakking te kopen. Je kon o.a. los saté, vis, vlees en brood kopen. Bij het kopen van onze maagvulling mochten wij van de lieve verkoopster even plaats nemen op de plastic tuinstoelen om dit even te nuttigen.
Ons volgende doel was een tempel. Simon en ik waren er nog niet over uit of wij deze wilde bekijken. Bij het aanzien van de vele treden die we moesten trotseren voor we bij de tempel waren en de warmte, hebben we maar besloten om niet mee te gaan. Er zullen nog veel tempels volgen. We hebben degene die deze toch wilde bezichtigen veel succes gewenst en dat we hun wel weer (verhit en bezweet) opwachten.
Al dwalend door de stad roept Ben: Bruidspaar......... Dan zijn we er weer als de kippen bij. Er wordt wel veel getrouwd in de periode dat wij in Japan zijn. Hebben ze misschien op ons gewacht? Wanneer we het paar zien willen we allemaal weer een reportage maken. We worden tegengehouden. De bruid staat nog in haar onderjurk zo blijkt. Dit ziet er al mooi uit en het lijkt helemaal niet op een onderjurk. Als de moeder ( ik denk dat het moeders is) haar de kimono aantrekt, die er overigens prachtig uitziet, mogen de paparazzi weer aan de slag. Als je ziet wat de bruid allemaal aan heeft dan zou je toch zeggen dat het bewegen niet meer zo soepeltjes gaat. Dit is ook de reden dat de bruid buiten wordt aangekleed. Als ik me bedenk dat ik mijn t-shirtje en mijn korte broek al peentjes zweet, dan mag zij zeker oververhit zijn.
Ook hier wordt het koning aap clubje meegenomen in de bruidsreportage. Ik denk dat door ons toedoen de fotografen wel meer opdrachten binnen slepen. We gaan verder. Veel geluk bruidspaar.
De warmte en de lange tijd dat we al op de been zijn zorgt ervoor dat we beginnen te slenteren en weinig info meer opnemen. Ben wil ons nog èèn ding laten zien, maar dan moeten we nog wel een heuvel op. Wij en nog een paar reisgenoten haken af. We gaan richting hotel om ons even lekker opfrissen en te bedenken waar we gaan dineren. Het is tenslotte ook vakantie....
We zijn eruit het wordt vanavond de Chinees. Als we het restaurant binnen lopen zijn we niet de enige van onze groep die hetzelfde idee hebben. We zijn bij hun aan tafel geschoven. Het was zeker gezellig.
Weer een lange dag achter de rug, maar de tijd gaat snel. Morgen is een dag die we zelf in kunnen vullen. Ik weet al wat we gaan doen. Het begint met een t.....
Oant moarn
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
