Japan

Dag 5

Vandaag wordt een lekkere relax dag. We doen nu even echt of we vakantie hebben en slapen uit tot een uur of half negen. Het trieste soms mottige weer laat het ook toe om rustig aan te doen.
We scoren weer even een donutsontbijtje bij de overburen. Wat wel grappig is dat bij het afrekenen de donuts caissière ons matst met de Btw. Zien wij er zo armoedig uit? Ons Friezen binne wel zunnig. Dat wel. Het ontbijtje smaakt zo extra lekker.
We pakken de tram en gaan richting station. Na gisteren weten we hoe het trampatroon hier werkt. Simon wil graag treinen spotten. Wanneer we het perron op willen lopen worden we tegengehouden door één van de stationmannetjes. Uit zijn gebaar maken we op dat we een kaartje moeten kopen. We kijken even op de kaartjesautomaat en zien dat voor het alleen betreden van het perron er inderdaad een kaartje nodig is.
Voordat ik het perron op ga wil ik nog even rond kijken in de winkeltjes rond het station. Nu ga ik mijn hobby even uitvoeren. Er blijkt in het kleine winkelcentrum een Japanse Bijenkorf te zitten. Kan ik mijn hart weer ophalen. Simon is voorlopig wel even zoet met zijn treinen. Ik verbaas me er nog steeds over dat er zoveel hippe kleding in de winkels hangen. Ik zie een leuk lang vest. Dit is deze winter in Hollandia ook trendy. Ik kijk op het prijskaartje en zie 38000 yen staan. Nu is het omrekenen niet zo moeilijk hoor, want je zet de komma voor de twee laatste cijfers. Er blijft 380 eurie over........ het vest is meteen niet leuk meer. Ik blijf nog wel wat rond kijken, maar ik draai geen enkel prijskaartje meer om. Tijdens het shoppen heb ik even een sanitaire stop gemaakt. Wat is het toch allemaal schoon en netjes. En wat me opvalt is dat er geen toiletjuffrouw zit met een schoteltje voor zich waar je tegenwoordig al een wat groter muntstuk in moet gooien. Nee dit is gratis. Dit mag ook wel in zo'n luxe passage. Ook hier zijn de toilets uitgerust met een knoppenpaneel waar je billen blij van worden. Als ik alle etages heb gehad en mij heb verheerlijkt aan alle mooie dingen, ga ik kijken of Simon zich nog wat vermaakt. Niet dat ik daar over in zit. Ik loop het perron op en neem plaats op een bankje bij hem in de buurt. Tijdens zijn spotten kijk ik nog even naar wat we vandaag nog allemaal willen bezichtigen. Ik kies drie dingen uit:
-Het monument of the 26 saints of Japan: in het park nishizaka staat het monument van de 26 martelaren. Op deze plek werden in 1597 zes Europese missionarissen en twintig Japanse christenen gekruisigd.
-de Fukusai-ji tempel: dit is niet een gewone tempel zoals je die kent van Japan. Het bijzondere van deze tempel is dat het een vorm heeft van een schildpad met daarop een groot beeld van een heilige. Dit heilige beeld is de godin Kannon en is wel 18 meter hoog. Nu ken ik de godin niet, maar de tempel vind ik wel zodanig bijzonder om daar even een kijkje te nemen.
-Inasayama mountain Road: een kabelbaan loopt naar de top van mount Inasa, die 333 meter hoog is. Naast vele radio en televisie masten is er ook een opservatieplatvorm gemaakt, van waar je een mooi uitzicht hebt over de stad en haven.
Voordat we gaan vertrekken gaan we nog even een lunch scoren. Wordt het een lekkere hamburger of gaan we voor de sushibar, waar de lekkere hapje voor je neus voorbij draaien op de band. De keus is gevallen op de hamburger. Een echte die heerlijk smaakt. We maken hier ook nog even gebruik van het toilet. Ik moet wel lachen want het knoppenpaneel wordt steeds uitgebreider. Er zit nog een flushgeluidsknop op. Dus als je nog op het toilet zit kun je al het geluid horen van een doortrekken van de wc. Ik kan het niet laten. Er komt me toch een herrie uit dat ding. Gelukkig zit er ook een knopje op om het volume zachter te zetten. Ik snap het niet. Dit is toch niet een leuk geluidje tijdens je toilet bezoek. Misschien moeten we ze maar eens een paar tips geven. In ons hotel staat op het paneel een hoofd afgebeeld met daaronder bidet. Je zou bijna denken dat je je hoofd in de wc moet stoppen om het schoon te krijgen.
We gaan onze geplande route starten. Als we het station uitlopen mis ik mijn plattegrond. En zonder plattegrond geen bezichtigingen. Oeps op het toilet laten liggen. Ik was daar zodanig afgeleid, wat je in het kleinste kamertje niet zou verwachten, maar toch gebeurd. Gelukkig is het toilet niet bezet en hebben ze mijn kaart ondertussen niet voor andere doeleinden gebruikt.
We starten opnieuw onze route. Het is lastig om in te schatten hoe groot de afstand van onze map in werkelijkheid is. We besluiten toch maar even te vragen. We schieten een paar jonge meiden aan. Helaas beheersen ze de Engelse taal niet. Mijn Engels is ook niet zo goed, maar in zo'n situatie vind ik dat mijn Engels toch nog niet zo slecht is als ik altijd denk. De meiden weten ons alleen duidelijk te maken dat we al te ver zijn voor ons doel en weer terug moeten. We keren om en kijken wel hoe ver we komen en anders vragen we gewoon weer. Een paar meter verder wijst een bordje ons erop dat we links af moeten, maar er lopen twee wegen naar links. Welke links moeten we nu hebben. We worden op de schouder getikt. De meiden zijn ons achterna gelopen en zagen ons twijfelen. Bedankt meiden. Zonder elkaar taal te spreken komen we een heel eind.
We moeten een redelijk stijl pad oplopen. Het zweet loopt weer over alle plekken waar het lopen kan. Het is bewolkt en soms wat druilerig maar het voelt wel broeierig aan. Ons eerste doel is bereikt. In de verte zie ik het tweede doel, maar hoe komen we daar. De wegwijsbordjes geven het in het begin alles goed aan, maar later mag je het zelf allemaal uitzoeken.
Toch maar weer op zoek naar een local person. Het is behoorlijk stil in deze wijk, dus moeten we wel even wachten voordat we iemand bereid hebben gevonden om ons te helpen. Er komt een vrouwtje aanlopen waarvan ik een inschatting maak dat deze wat leeftijd betreft het Engels ook niet goed beheerst. Ook zij stuurt ons voor een gedeelte terug naar de plek waarvan wij vandaan kwamen. Ook zij loopt achter ons aan en wijst ons de weg. Tijdens het lopen draaien de rollen om. Wij lopen achter haar aan. Geen idee of we op deze manier bij de tempel komen die we graag willen zien of straks bij tante Yen aan de koffie zitten. We stoppen bij een afslag en mevrouw knikt en maakt een gebaar dat we hier moeten zijn. Wat lief dat ze helemaal met ons meegelopen is om ons de weg te wijzen. Wij knikken en bedanken haar en zij loopt haar eigen weg weer. Wat zijn de Japanse mensen toch behulpzaam. In de tempel moeten we even bijkomen. De warmte maakt ons vermoeid. We snakken even naar een briesje, maar de tempel staat zodanig tussen de hoge gebouwen dat we dat kunnen vergeten.
We gaan weer richting station en we nuttigen daar even een lekkere koele versnapering zodat we ons nog even op kunnen laden voor ons laatste doel. Het is nog wel een eindje lopen naar de kabelbaan, maar op de top worden we beloond met een lekker briesje en een prachtig uitzicht over de stad. Het zou een rustige dag moeten worden, maar we hebben ondertussen al weer heel wat meters afgelegd. Onze voeten jubelen wanneer we ons even op het heerlijke bed in hotel neer geven. Als laatste nog even boodschappen doen voor het ontbijt voor morgen en nog even de flappentapper bezoeken en dan....................die heerlijke douch.

Doei