Japan

Dag 2

Na een goede nachtrust: in de wat kleine bedden die overigens prima liggen.
Een heerlijke douche: ook deze is klein. Om hier even een beeld van te schetsen: iemand met een lichaamslengte van 1,89 zit met zijn hoofd tegen het plafond. Er kan geen douchekop meer tussen. De omtrek is 1,50 bij 1 meter en er zit een bad, wasbakje en wc in. Hoe dat allemaal in dat kleine hokje staat laat ik aan jullie eigen fantasie over. Wat wel bijzondere is aan ons toilet is dat je altijd warm kan zitten (brilverwarming) en je hebt altijd een schoon achterwerk (wcdouch in allerlei varianten aan stralen)
Na een klein ontbijt: we kunnen er weer een uurtje tegen........,
vertrekken we rond kwart over negen voor een stadswandeling in Fukuoka. Deze stad is gelegen aan de Hakata baai en vroeger bestond het eigenlijk uit twee kleine steden die later aan elkaar zijn gegroeid. Fukuoka is rond die tijd nog niet ontwaakt want voor een stad met 1,6 miljoen (2x Amsterdam) inwoners is het er bijzonder rustig. Wel prettig om je reis zo te starten. Zo kan je even acclimatiseren. De temperatuur is een beetje drukkend maar met een niet al te hoog tempo is het goed te doen tijdens deze wandeling.
Er vallen een paar dingen op in het straatbeeld van deze Japanse stad:
-Het is er opmerkelijk schoon.
-Er zijn heel veel kabels en leidingen bovengronds aangebracht.
-Er is geen gebrek aan eetgelegenheden.
-Er zijn heel veel hippe winkels. Helaas is de afstand Leeuwarden - Japan te groot om even een dagje te shoppen.
-Alles is duur. Je mag wel een dikke portemonnee bij je hebben. Om even een voorbeeld te noemen moet je in de oudste supermarkt van deze stad voor een meloen omgerekend 16 euries neertellen. Voor dat geld zou ik niet eens meer in die meloen durven bijten.
Ook vertelt onze reisleider wat een beetje Kimono kost. Een gewone wat er ook al heel leuk uitziet kost (inclusief band, deze band noemen ze een obi en kost rond de 800 euro) al rond de 3300 euro. Mocht je een duurdere smaak hebben en je wilt een van zijde dan ben je een 60000 euries lichter. In Japan wordt de kimono gedragen door meisjes en jonge vrouwen bij speciale gelegenheden zoals bruiloften en de traditionele theeceremonie. De twintigjarigen steken zich in dit gewaat om zich doormiddel van een ceremonie bij de burgemeester volwassen te laten verklaren. De kimono's worden van moeder op dochter doorgegeven. Aan iemand die een kimono draagt kan je zien of die wel of niet single is. De kimono van een iemand die single is heeft diepere mouwen dan die voor een getrouwde persoon. Om de traditie van het aankleden en dragen van de kimono levend te houden worden er speciale cursussen gegeven.
Tussen de middag hebben we even in de sushibar gegeten. In dit eettentje werkt het volgende concept: Er kunnen maar een aantal personen aan de bar zitten. Wanneer er geen plaats meer is kun je wachten totdat er weer iemand is uitgegeten en dan kan je aanschuiven. Gelukkig tafelen ze hier niet zolang na, anders kun je wel wachten tot je een ons weegt. Als je eenmaal aan de bar zit zie je allemaal verschillende gerechtjes via een lopende band aan je neus voorbij gaan. Als er iets lekkers voorbij komt wat je graag wilt hebben, dan kun je die van de band halen of kan je een bestelling doen via de iPad die voor je staat. De bordje waar het gerecht op geserveerd werd (die hebben qua prijs van het gerecht een kleur) ga je stapelen nadat je maag gevuld is. De serveerster komt de aantal bordjes scannen en je krijgt een bonnetje om deze bij de kassa afrekenen. Het was een leuke en heerlijke lunch.
We gaan naar de eerste tempel. Er zullen om het zo in te schatten nog wel meer gaan volgen. We blijven er niet lang want mijn vermoeden wordt bevestigd door Ben ( onze reisleider). Er volgen in de komende 20 dagen nog meer. We hebben wel geluk. Er wordt getrouwd. Alle koning aap toeristen staan met het fototoestel in de aanslag om het bijna kersverse paar op de gevoelige plaat vast te leggen. Ze moeten eerst nog de zegen krijgen van het shintoïsme (in het shintoïsme worden natuurgeesten aanbeden). Wat wel leuk was dat de fotograaf ons op de foto zette. Wij het bruidspaar. En het bruidspaar stond te poseren voor de fotograaf. We hadden even een driehoeksverhouding. Leuk om te weten dat we straks in een Japans trouwboek terug te vinden zijn. Waar ik tijdens het fotograferen van het paar nog wel aan zat te denken, was of mijn collega op 15 okt, op zijn huwelijksdag in Taiwan, er ook zo bij zal lopen. Ga hem dat over 4 weken zeker vragen.
Later op de middag lopen we weer richting hotel om daar weer even bij te tanken na een voettocht van 10km ( medereiziger heeft een afstandmeter op de telefoon. Die heb ik niet nodig. Ik voel het wel aan mijn voeten dat we een eind hebben gelopen).
Voor het diner gaan we met zijn tweeën weer terug naar het eettentje van gister. Niet ver van het hotel (we hebben geen zin meer om een eind te lopen) en het smaakte goed. Ik weet nu ook wat ik wel of niet moet bestellen. Gister had ik, meende ik, bij de patatjes mayonaise besteld. Wat ik kreeg was een bakje zilveruitjes. Waren wel lekker maar niet de bedoeling. Ik heb vandaag nog even goed naar het plaatje gekeken. Het had wel de kleur van de mayo maar het zijn daadwerkelijk zilveruitjes. Het zal gister de vermoeidheid wel zijn geweest.
Morgen vertrekken we om kwart over 8 naar Nagasaki dus gaan we niet al te laat weer lekker koese in onze lekkere mini bedjes.